Πρὸς
Τὸν Ἱερόν Κλῆρον
καὶ τὸν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν
Χριστιανοί μου!
Εὑρισκόμενοι εἰς τήν ἀφετηρίαν τοῦ σταδίου τῶν ἀρετῶν, εἰς τήν ἀρχήν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας, τό ἄσπιλον καί ἀμώμητον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, μᾶς καλεῖ καί μᾶς προσκαλεῖ εἰς τόν Ἑορτασμόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μᾶς παρουσιάζει τό ὀρθόν θεολογικῶς, τό κανονικόν νομίμως πλαίσιον, ἐντός τοῦ ὁποίου θά ἀγωνισθῶμεν, προκειμένου νά ἀπολαύσωμεν τήν νικηφόρον ἔκβασιν καί νά λάβωμεν τόν στέφανον τῆς νίκης καί τῆς ζωῆς: «ἐάν δέ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ»(Β Τιμ. 2,5).
Τό ἀναντίρρητον αὐτόν γεγονός μᾶς δίδει τήν εὐλογημένην εὐκαιρίαν νά σημειώσωμεν τήν Ὀρθόδοξον Διδασκαλίαν καί Πρᾶξιν εἰς βασικούς τομεῖς τῆς πνευματικῆς μας πορείας:
Ὀρθόδοξος Πίστις περί τοῦ Θεοῦ: Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τόν θεόπτην Προφήτην Μωϋσῆ «ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ»(Ἐξοδος 2, 3) καί «ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος θεός καί μετ’ἐμέ οὐκ ἔσται»(Ἠσαΐας 43, 10) δεικνύει τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καί συγκεκριμένως τοῦ Ἑνός καί Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως καί Ἐκκλησίας, «ἵνα γιγνώσκωσι Σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν»(Ἰωάννου 17, 3). Ὁ Ἕνας Θεός ὡς πρός τήν οὐσίαν, εἶναι Τριαδικός ὡς πρός τά πρόσωπα, τάς ὑποστάσεως: «Τρεῖς εἰσί οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῷ Οὐρανῷ ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσί»(Α’ Ἰωάννου 5, 7).
Ἡ Τριαδικότης τοῦ Ἑνός καί Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐμφαίνεται εἰς τά γεγονότα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τῶν Θεοφανείων, τῆς Μεταμορφώσεως κ.ἄ.
Ὀρθόδοξος Πίστις περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: Ἡ ἄφατος καί ἀνέκφραστος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τό αἴτιον τῆς ἐνανθρωπίσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ὁποῖος «ἐν ἀρχῇ ἦν … καί ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν» (Ἰωάννου 1, 1) καί «πάντα δι’αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν» (Ἰωάννου 1, 3).
Ὁ Υἱός καἰ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου»(Γαλ. 4, 4) «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ἰωάννου 1, 14), ἐγένετο ἄνθρωπος προκειμένου νά ὁδηγήσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν θέωσιν.
Ὀρθόδοξος Πίστις περί τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου: Ὁ Θεός ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐδημιούργησεν τήν καλήν, ὡραίαν δημιουργίαν, τόν κόσμον. Καί ἐν συνεχείᾳ ἐδημιούργησεν «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν» Του (Γεν. 1, 26) τόν ἄνθρωπον, ὥστε νά ἀπολαμβάνῃ τήν ὡραιότητα, τό κάλλος τοῦ κόσμου. Ἐδημιούργησεν τόν ἄνθρωπον διφυῆ, ὑλικόν καί πνευματικόν, ὥστε νά ἔχῃ ἀνωτέρας, ὑψηλοτέρας, πνευματικάς ἐπιδιώξεις, νά μή περιορίζηται εἰς τόν παρόντα αἰῶνα, τήν ἐπίγειαν ζωήν, τό ὑλικόν φρόνημα, ἀλλά νά ἐπιζητῇ τά ἄνω, τά ἐν οὐρανῷ, νά ἐπιθυμῇ τήν ἐπιστροφήν εἰς τόν Παράδεισον. Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον «ἄρσεν καί θῆλυ» (Γεν. 1, 27), ἐξεχώρισεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον εἰς δύο διαφορετικά φύλλα, τόν ἄνδρα καί τήν γυναῖκα, τά ὁποῖα προώρισεν νά ἀλληλοσυμπληρῶνται «εἰς διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων». Τοῦτο ὥρισεν ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά πραγματοποιῆται ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν κατά τήν τέλεσιν τοῦ Ἱεροῦ καί Θεοϊδρύτου Μυστηρίου τοῦ Γάμου καί κατ’ ΟΥΔΕΝΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟΝ.
Ὀρθόδοξος Πίστις περί τῆς ὕλης: Ἡ ὕλη εἶναι δημιουργία, ἔργον τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἔργον τοῦ Θεοῦ δέν ἀπορρίπτεται, «τά ἔργα τῶν χειρῶν Σου μή παρίδῃς». Ἀλλά ἡ ὕλη τυγχάνει ἀξία τοῦ σεβασμοῦ. Εἶναι ὀρθόδοξον νά σεβώμεθα τήν ὕλην, ὄχι βεβαίως ὡς θεόν, ἀλλ΄ὡς ὕλην. Διότι ὁ Θεός προσέλαβεν τήν ὕλην, τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, καί εἰργάσθη τήν σωτηρίαν μας. Ὁ Θεός ἐτίμησεν τήν ὕλην. Οἱ αἱρετικοί περιεφρόνουν τήν ὕλην. Ἡ Ἐκκλησία τήν τιμᾶ, διότι ἐδημιουργήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ «καλή λίαν». «Ἄτιμον» εἶναι ὁ,τιδήποτε δέν ἔχει τήν αἰτίαν του εἰς τόν Θεόν. «Ἄτιμον» εἶναι ἡ ἐκτροπή ἀπό τό «κατά φύσιν» τῆς Θείας Δημιουργίας εἰς τό «παρά φύσιν», εἰς τό ὁποῖον ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν παρέκκλισιν τοῦ αὐτεξουσίου καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ πονηροῦ. Ἄτιμος εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ὄχι ἡ ὕλη. Ἡ φράσις «μή κάκιζε τήν ὕλην∙ οὐ γάρ ἄτιμος» τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ ἔχει μεγίστην σπουδαιότητα διά τήν ἄσκησιν εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἐν Χριστῷ ἀσκούμενος ὀφείλει νά γνωρίζῃ τήν ὀρθόδοξον αὐτήν ἀλήθειαν, ὥστε ἡ ἄσκησίς του νά μήν ἐκτρέπηται ἀπό πνευματικόν ἄθλημα εἰς βαθμιαίαν αὐτοκτονίαν καί ἀπνευματικόν χωρίς Χριστόν κατόρθωμα.
Ὀρθόδοξον Πίστις περί τῶν ἱερῶν εἰκόνων: Κατά τούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπηγορεύετο ἡ ἐξεικόνισις τοῦ Θεοῦ, διότι δέν εἶχε γίνει ἡ ἐνανθρώπισις τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου. Τό ἀντίθετον θά ἐσήμαινεν εἰδωλολατρείαν. Σαρκωθέντος, ὅμως, τοῦ Θείου Λόγου, δυνάμεθα νά εἰκονίσωμεν τό «ὁρώμενον» Αὐτοῦ, δηλονότι τήν ἀνθρωπίνην Του πραγματικότητα, καθ’ὅσον ἡ Θεία Φύσις Του παραμένει ἀπερίγραπτος, ἄρρητος, ἀνέκφραστος καί ἀναφής. Ὁ Θεός Πατήρ δέν εἰκονίζεται, ὁ Θεός Λόγος εἰκονίζεται, διότι ἔγινε καί ἄνθρωπος, διότι εἶναι Θεάνθρωπος. Τό θεῖον γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεσιν καί τήν δυνατότητα τῆς ἐξεικονίσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐξεικόνισις, ὅμως, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν ἐξαντλεῖται μόνον εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐξεικονίζεται καί ἡ Παναγία καί τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν ἰσόχριστοι, συγκληρονόμοι Χριστοῦ, ἐθεώθησαν, ἔγιναν κατά χάριν, ὄχι κατ’οὐσίαν, ὅ,τι εἶναι ὁ Κύριος, δηλονότι Θεάνθρωπος. Ἡ μή ἐξεικόνισις τῶν Ἅγίων θά ἐσήμαινε ὅτι ἐμμέσως δέν ἀναγνωρίζομεν ὅτι ἐχαριτώθησαν κατ’ἐξοχήν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Χριστιανοί μου!
Ἡ ὡς ἄνω ἐπιγραμματική Ὀρθόδοξος Θεολογική Διδασκαλία δεικνύει τήν πεμπτουσίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, θεολογικῶς, χριστολογικῶς, ἀνθρωπολογικῶς, κοσμολογικῶς, ἐπί τῆς ὁποίας στηρίζεται ἡ Πατερική Διδασκαλία περί τῆς προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Καί τοῦτο ἐμφαίνει ὅτι ἡ Πατερική Θεολογία εἶναι ἡ βάσις τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ Πατέρες εἶναι δημιουργήματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διά τοῦτο ὀφείλομεν ἐμπιστοσύνην καί διαρκῆ μαθητείαν εἰς τούς Πατέρας. Οἱ Πατέρες ἐκφράζουν τήν γνησίαν καί ὑπάρχουσαν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες ἐκφράζουν τήν Ὀρθοδοξίαν.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
ΜΑΡΚΟΣ
Πηγή: imchiou.gr
